Cuda natury i kultury
Rezerwat nazwę swą zawdzięcza uroczysku i sąsiadującej z nim wsi. Rezerwat "Wolica" o powierzchni 50,39 ha powołany został do życia Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dn. 4 sierpnia 1984 r. (Monitor Polski nr 17, poz. 125 z 1984 r.).
Celem utworzenia rezerwatu było zachowanie lasów łęgowych i fragmentu grądu niskiego w dolinie Utraty. Rezerwat leży na terenie gminy Ożarów Mazowiecki, pomiędzy miejscowościami Wolica. Józefów i Rokitno. Wzdłuż, zachodniej granicy rezerwatu, w odległości ok. 100 m biegnie droga łącząca Swięcice z Czubinem. Zarządzany jest przez Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych, Nadleśnictwo Chojnów, Leśnictwo Podkowa Leśna.
Jest to rezerwat typu leśnego. Leży na tzw. Równinie Błońskiej o żyznanych glebach, stanowiącej zaplecze rolniczo-ogrodnicze dla Warszawy. Rezerwat "Wolica" jest jedynym zachowanym fragmentem naturalnej przyrody na dość rozległym terenie, który. świadczy o bogatej niegdyś szacie leśnej doliny Utraty.
Prawie cały drzewostan rezerwatu jest naturalnego pochodzenia. Charakteryzuje się różnorodnością wiekową i bogatym składem gatunkowym. Największy udział w jego składzie mają wiąz, dąb i olsza. Wśród przeważającego tu drzewostanu 50-70-letniego rosną pojedynczo, bądź w grupach wiązy, dęby i jesiony ponad 100-letnie. pełniące prawdopodobnie niegdyś funkcję nasienników.
W górnej warstwie drzew rosną w zmieszaniu. wiąz szpulkowy, olsza czarna, jesion wyniosły, topola biała i wierzba biała. W części północno-wschodniej rezerwatu, gdzie lekko podniesiony teren powoduje mniejszą wilgotność gleby znaczny udział ma około 100-letni dąb, szypułkowy. Dolne piętro drzew reprezentuje głownie czeremcha pospolita, wiąz szypułkowy, wierzba krucha i olsza czarna. Na suchszych, mineralnych glebach w warstwie tej występuje także dąb szypułkowy.
Niezwykle bujną często trudną do -przebycia warstwę tworzą krzewy. Największy udział ma tu wiąz szypułkowy, bez czarny, leszczyna oraz wiąz polny odmiany korkowej. Mniej licznie w warstwie tej występuje trzmielina brodawkowata, czeremcha, kalina, koralowa, porzeczka czerwona, porzeczka czarna oraz dereń właściwy.
W runie rezerwatu do najliczniej występujących roślin należą: niecierpek pospolity, pokrzywa zwyczajna, gajowiec żółty, bluszczyk kurdybanek, podagrycznik pospolity, ziarnopłon wiosenny oraz przytulia czepna.
Lasy uroczyska "Wolica" zostały określone jako łęgi jesionowo-wiązowe, miejscami przechodzące w bogate grądy niskie.
Z uwagi na wybitnie rolniczy charakter terenów otaczających rezerwat, jest on jedyną w okolicy ostoją zwierząt leśnych. Gniazdują tu liczne gatunki ptaków, przebywa stale stado saren.
Niepokój budzi jedynie nękająca od wielu lat wiązy choroba naczyniowa, z powodu której giną zarówno osobniki stare, jak i kilkuletnie. Rezerwat "Wolica" jest otwarty dla turystów i spacerowiczów, z tym że drogi są trudno dostępne w okresach wiosennym i jesiennym oraz w czasie intensywnych opadów.
Dwór w Duchnicach powstał w 1867 roku (data na blaszanej chorągiewce wieży). Dobra duchnickie w latach 70-tych XVIII wieku należały do Wojciecha Szamockiego , po nim zaś odziedziczył bratanek Antoni w 1778 roku. Następnym właścicielem był Jan Bogumił Stentzel. Kupił go na publicznej licytacji w 1823 roku, a w 1834 roku zmarł. Później właścicielką dworu była wdowa po Józefie Magdalena z Fuszerów. W 1845 roku dwór na licytacji kupił Jan Duczyński. Do 1946 roku dwór i przylegający do niego park należał do rodziny Dunajewskich. Obecną właścicielką jest Jadwiga z Gałczyńskich Modrzejewska. Dwór skomponowany na podobieństwo neorenesansowej willi włoskiej. Składa się z prostokątnej części piętrowej i prostopadłej części parterowej zakończonej czworoboczną wieżą. Jest on murowany z cegły, otynkowany, podpiwniczony. Liczne remonty pozbawiły budowlę niektórych cech stylowych. Część piętrowa użytkowana była przez przedszkole. Ma pośrodku taras ze schodami, po bokach występują zaś trójboczne występy podtrzymujące tarasy na wysokości pierwszego piętra. Wokół rozciąga się wpółwyrąbany park krajobrazowy z okazami starodrzewu.
Do kompleksu zabytkowego w Gołaszewie było nam najtrudniej się dostać, gdyż jest własnością prywatną rzeźbiarza Mieczysława Kałuźnego. Po długich oczekiwaniach udało się, właściciele okazali się bardzo mili. W skład kompleksu wchodzi zarówno dwór jak i park z kapliczką Matki Boskiej. Bardzo się nam one spodobały, dlatego osobną stronę "naszych cudów" poświęcamy parkowi który podobnie jak dwór pochodzi z drugiej połowy XIX wieku. Na terenie tegoż parku znajduje się jesion pomnik przyrody.
Dwór w Gołaszewie wzniesiony został około połowy XIX wieku (przed 1858 r.) wg Projektu architekta Józefa Dietricha dla architekta Leopolda Śmiecińskiego. Od 1859 r. w posiadaniu Wodzińskich. W 1930 r. Należał do Witolda Zieleniewskiego, po 1945 r. był użytkowany przez PGR Płochocin, później zdewastowany. Obecnie stanowi własność Bożeny z Sawickich i Mieczysława Kałużnych, którzy podjęli odbudowę dworu. Dwór ma cechy neorenesansu. Jest to budynek murowany z cegły, otynkowany, parterowy, podpiwniczony. Jest on zbudowany na planie prostokąta z czworoboczną wieżą z boku pośrodku elewacji frontowej trójarkadowy portyk zwieńczony trójkątnym szczytem, wsparty na żeliwnych kolumienkach, drugi trójarkadowy portyk również wsparty na kolumienkach między korpusem dworu a wieżą. Od południa i od zachodu drewniane werandy. Układ wnętrz jest trzytraktowy. Centralnym pomieszczeniem dworu jest ośmioboczna sala nakryta kopułą z latarnią oświetlającą wnętrze. W jego ścianach cztery nisze sklepione hemisferycznie oraz prostokątne wnęki drzwiowe. W kopule malowidła chiaroscuro przedstawiające narzędzia gospodarcze i rolnicze, w nadprożach postacie puttów wśród snopów zboża i pęków owoców. Dach jest czterospadowy, spłaszczony, kryty blachą. Wokół dworu pozostałości parku krajobrazowego. W głębi parku dawny spichlerz przerobiony na pracownię artysty rzeźbiarza Mieczysława Kałużnego.